سلول مصنوعی ذرهای مهندسی شدهاست که یک یا بسیاری از عملکردهای یک سلول بیولوژیکی را تقلید میکند. این اصطلاح به یک موجود خاص جسمی اطلاق نمیشود، بلکه به این عقیده است که میتوان عملکردهای خاصی یا ساختارهای سلولهای بیولوژیکی را با یک ماده مصنوعی جایگزین یا تکمیل کرد. غالباً سلولهای مصنوعی غشاهای بیولوژیکی یا پلیمری هستند که مواد بیولوژیکی فعال را محصور میکنند. به همین ترتیب، نانوذرات، لیپوزومها، پلیمرزها، میکروکپسولها و تعدادی دیگر از ذرات به عنوان سلولهای مصنوعی شناخته شدهاند. میکرو کپسوله کردن امکان متابولیسم درون غشاء، تبادل مولکولهای کوچک و جلوگیری از عبور مواد بزرگ در آن را فراهم میکند.[۱][۲] از مهمترین مزایای محصورسازی میتوان به بهبود تقلید در بدن، افزایش انحلالپذیری بار و کاهش پاسخهای ایمنی اشاره کرد. قابل توجه است که سلولهای مصنوعی از نظر بالینی در هموپرفیوژن موفق بودهاند.[۳]
در حوزه زیستشناسی مصنوعی، یک سلول مصنوعی «زنده» به عنوان یک سلول کاملاً مصنوعی ساخته شدهاست که میتواند انرژی را جذب کند، شیب یون را حفظ کند، حاوی درشتمولکولها و همچنین اطلاعات ذخیره ای باشد و توانایی جهش را داشته باشد. ساخت چنین سلولی هنوز از نظر فنی امکانپذیر نیست، اما نوعی سلول مصنوعی ایجاد شدهاست که در آن ژنوم کاملاً مصنوعی به سلولهای میزبان تخلیه شده ژنومیک معرفی میشود. اگرچه کاملاً مصنوعی نیست زیرا اجزای سیتوپلاسمی و همچنین غشای سلول میزبان نگهداری میشوند، سلول مهندسی شده تحت کنترل ژنوم مصنوعی است و قادر به خودجایگزینگری است.